Januari 2018
Pif Poef Patser
Vrijdagavond was het weer gezellig fietsen door de stad naar aanleiding van de Critical Mass Bike Ride. Het concept is simpel: met een kleine groep het voorbeeld geven aan de grote groep zodat iets wat nog niet bereikt is – Antwerpen is een volwaardige fietsstad – plots realiteit wordt. Ooit bereiken we die 10% early adapters, 10% believers, 10% optimisten, 10% bewuste fietsers, 10% geëngageerden, 10% hoopvolle burgers, 10% weggebruikers die het goede voorbeeld geven, 10% trekkers, 10% duwers, 10% doeners. Dan krijgen we een mobiliteitsbeleid waar mens, milieu en stad (ja, ook de economie) beter van worden. Dan bereiken we in en rond de stad de ‘modal shift’ die ervoor zorgt dat tenminste evenveel ritten zonder auto gebeuren als met. Daarom hou ik – zo goed als – elke laatste vrijdag van de maand vrij om de Critical Mass Bike Ride te rijden.
Vrijdagavond was helaas ook het moment dat ik weer met een patser van het Kiel geconfronteerd werd. De confrontatie was hardhandig en gewelddadig. Reeds vijftien maanden trachten we in dialoog te gaan met de stad om onze straat te verlossen van sluipverkeer en spookrijders. Dat zijn tientallen mails naar politici en kabinetsmedewerkers, veel telefoontjes met verscheidene stadsdiensten, geloop van het kastje naar de muur, oeverloos geduld en ook geduldig overleg met de buren. We hebben ondertussen geen idee of we verder staan met het realiseren van een veiligere straat.
Ondertussen krijgen de patsers van het Kiel vrij spel. De verkeersstroom die de stad heeft uitgetekend voor onze buurt, spoort sluipverkeer aan en werkt spookrijden in de hand. We hebben meerdere metingen van patsersgedrag doorgegeven aan de stad. We hebben onze argumenten duidelijk uitgeschreven, oplossingen aangereikt. Ondertussen kunnen patsers ons blijven uitschelden en bedreigen. Verbaal geweld is voor een patser simpel. Wie een patser wijst op zijn patserig gedrag krijgt de huid vol. Door onze straat vliegen acht patsers per uur in de verkeerde richting. Patsers stappen niet uit hun auto, ook niet als je hen de weg blokkeert. Patsers vloeken en tieren en dwingen hun doorgang af. Patsers dreigen. Sommige patsers rijden met bestelwagens van een werkgever, anderen scheuren met patserige wagens. Dat zal wel tot een pikorde leiden in hun wereldje.
Vrijdagavond liep het anders. Ik kwam oog in oog te staan met een patser op speed. Ik wilde hem tot stilstand brengen omdat hij aan hoge snelheid als spookrijder door de straat reed. Ik haalde alvast mijn smartphone boven om eventueel een beeld te maken van de confrontatie. We weten uit ervaring dat patsers niet graag op de foto staan. De patser van vrijdagavond – met bestelwagen van een bedrijf – reed echter keihard door. Ik kon opzij springen. Enkele meters verder stopte de chauffeur met piepende remmen. Twee mannen sprongen uit de wagen. De bestuurder was extreem agressief. Hij greep me bij mijn kraag, drukte me tegen de muur en eiste mijn gsm. Nu! Hij tierde en brulde, ging mij een lesje leren, mij in het ziekenhuis slaan. Nu! Om zijn dreiging te versterken, sloeg hij met een vuist enkele keren keihard tegen een elektriciteitskast. Als ik mijn gsm niet onmiddellijk gaf, zou hij mij compleet verrot slaan. Nu! Ik kon enkel piepen dat hij rustig moest zijn. Zijn makker ontnam me mijn gsm en checkte of ik al dan niet een foto had genomen, wat niet het geval was. Ze sprongen beiden hun wagen in en vertrokken met gierende banden. Ik bleef achter met trillende benen en een groot gevoel van onmacht. Ik heb hen zelfs niet kunnen vertellen waarom ik niet van spookrijders hou.
Patsers stellen hun wetten in hun territorium. Patsers kennen geen fatsoen. Patsers hebben geen respect voor de samenleving. Patsers kennen geen dialoog. Ze hanteren enkel de wet van de sterkste. Wie het hardst roept, heeft gelijk. Wie de meeste agressie toont, is de baas.
Met ons buurtcomité Bump (Buren met een plan) hebben we vijftien maanden geleden een eenvoudige oplossing aangereikt om de straat patser-proof te maken. Het is mogelijk om paal en perk aan patsers te stellen. Het spookrijden en sluipverkeer zijn eenvoudig uit onze straat te weren. Moet ik me eerst tot moes laten slaan voordat de stad luistert? Moet er eerst een verkeersslachtoffer vallen? Geeft de stad prioriteit aan het beschermen van de kwetsbare weggebruiker of blijft het hier een vrijhaven voor patsers? Ik moet misschien de moed verzamelen om een patser te worden; om niet terug te deinzen voor de wet van de sterkste. Toch geloof ik dat er een andere oplossing is: een stadsbestuur dat in dialoog treedt met de bewoners van mijn straat.
Comité Bump 